ที่เมื่อวานตั้งใจว่าจะออกนอกเมืองไปเดินป่าเดินเขากัน เหมือนฟ้าจะไม่ต้องการ จึงส่งฝนมาให้ฉ่ำเย็นชื่นใจตั้งแต่ยังไม่ลืมตาตื่น ดีๆๆๆๆ…ยัยเอ๋น้อยจะได้นอนเต็มอิ่มซักหน่อย
ระหว่างเราเตรียมอาหารเช้าเบาๆ (เพราะของหมด) คุณบูก็นั่งวางแผน เปลี่ยนไปเดินมิวเซียมอีกด้านนึงของเมืองแทน ลักษณะคือจะมีมิวเซียมหลายแห่งตั้งอยู่ติดกัน เราสามารถเดินจากแห่งนึงไปอีกแห่งนึงได้ หรือจะนั่งรถเมล์เอาก็ได้เช่นกัน
เรากะตะลุยมิวเซียมให้เยอะที่สุด เพราะมี Oslo Pass ทั้งที หึหึ…
เนื่องจากอาหารเช้าเบาหวิว บูเลยพาแวะไปเบเกอรี่ Hardwerk ซึ่งเป็นหนึ่งในเบเกอรี่ขึ้นชื่อของที่นี่(บูบอกดูงานไปด้วยไง) เขามีส่วนครัวที่อบขนมปังอยู่ในร้าน เราได้ชิม spelt 100% จาก coarse spelt ของเค้าด้วย เนื้อมันนุ่มกว่าที่คิดนะ แต่อย่าเอาไปเทียบกะขนมปังญี่ปุ่นเด็ดขาด มันคนละสกุลกันเลย
ซื้อขนมปังก้อนเล็กติดกระเป๋าไว้กินด้วย ระหว่างนั่งกินก็เห็นคนแวะเข้ามาซื้อขนมปังเค้าตลอด มุมนึงก็มีกะบะขนมปังเตรียมรอไปส่งตามที่ต่างๆ ตั้งสูงจรดเพดานเลยเชียว
กินเสร็จ พวกเรานั่งรถบัสสาย 30 ไปโซนมิวเซียม (สุดสายถึงลง)
จุดหมายแรกคือ Kon Tiki Museum ซึ่งเป็นมิวเซียมของลุง Thor ที่เล่าเรื่องการผจญภัยของลุงและผองเพื่อน (ในยุค 1947) ทีเด็ดของลุงคือการล่องแพจากเปรูไปถึง Tahiti ได้โดยไม่เรือล่มตายซะก่อน (ชื่อเรือว่า Kon tiki) เมื่อรอดตายจากโปรเจ็กต์นั้น ลุงก็ไม่หยุดยั้ง สร้างเรือต้นกกแบบเปรู (อียิปต์) ล่องผ่านทะเล pacific ครึ่งทาง จากโมรอคโคไปถึงแคริบเบียน ได้ใน 57 วัน (แต่ลำแรกล่มนะ ต้องลำที่สองถึงจะประสบความสำเร็จ)
คือฟังอาจจะดูไม่ตื่นเต้น แต่พอได้อ่านเรื่องราว ความยากลำบาก อุปสรรคนานัปการ กว่าจะได้ไม้บัลซ่าแต่ละต้นมาต่อแพ การของบประมาณอันแสนยาก และการผจญภัยในทะเลที่อยู่ๆ ก็มีปลาหายากโดดเข้ามาในแพให้จับหน้าตาเฉย (หนัง Life of Pi?) ทำให้เรารู้สึกเห็นภาพและสนุกตามไปด้วย
ดังนั้นที่ตอนแรกกะอยู่ในมิวเซียมนี้กันไม่นาน กลับกลายเป็นว่าอยู่เกือบจะอยู่นานสุดจากมิวเซียมทั้งหมด เพราะมีข้อมูลสนุกๆ ให้อ่านเยอะมากๆ และพวกเราหยุดอ่านกันแทบทุกอันเลย อ่านไปฮาไป สนุกกับการผจญภัยของลุงด้วย
ปล.บล็อกนี้เขียนจากไดอารี่ที่เขียนไว้ตั้งแต่วันนั้น แต่รูปนี่ดิ…ไม่มีรูป ฮ่าๆๆ ไม่รู้ทำไมไม่ถ่ายรูปมาก็ไม่รู้ สงสัยช่วงนี้เหนื่อยอ่อนหมดแรง เลยช่างมัน
ติดๆ กันกับ Kon Tiki เลยคือ Fram Museum
อันนี้ก็สนุก Fram คือเรือที่คนนอร์เวย์ใช้พิชิตทั้งขั้วโลกเหนือและใต้ แต่ละชั้นจะเสนอเรื่องราวของความลำบากของการเดินทางด้วยเรือในสมัยก่อน อย่างเช่นเอามาสเลดจ์ด็อกไปด้วยร้อยกว่าตัว กลับมาแค่สิบกว่าตัวเพราะป่วยตายซะมาก มันทั้งหนาวและการจัดการเรื่องอาหารก็ไม่ดีพอ คืออาหารไม่พอให้หมากินว่างั้นเหอะ (ในครั้งแรก)
ที่ฮาคือ มีการเปรียบเทียบการพิชิตขั้วโลกใต้ระหว่างคนนอร์เวย์กับคนอังกฤษ ข้อมูลบอกว่าทีมอังกฤษไปถึงขั้วโลกใต้ช้ากว่านอร์เวย์ 33 วัน และหัวหน้าทีม (และทีมบางส่วน) เสียชีวิตระหว่างเดินทางกลับ เนื่องจากวางแผนเรื่องเสบียงไม่ดีพอ ประกอบกับโชคร้ายเจอ Blizzard ทำให้ร่างกายรับไม่ไหว เกิดอาการขาดำจากน้ำแข็งกัด เมื่อรวมกับการที่การทิ้งเสบียงในจุดย้อนกลับไกลเกินไป ทำให้ไปไม่ถึงในเวลาที่กำหนด อ่านๆ แล้วทำให้รู้สึกว่าคนนอร์เวย์นี่เจ๋งกว่าอีกอะ ไปถึงก่อนตั้งเป็นเดือน แถมเหมือนการเดินทางก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมากมาย
“ก็นี่มันมิวเซียมในนอร์เวย์ป้ะ” บูกล่าวพร้อมส่งสายตาจิกๆ อ๋อแปลว่าถ้าไปอ่านข้อมูลในมิวเซียมที่อังกฤษ อาจจะได้เจอหนังคนละม้วนสินะ 5555
ความสนุกอีกอย่างคือเค้าปล่อยให้คนเข้าไปเดินเล่นในเรือ Fram ลำจริงได้ด้วย แต่เป็นเวอร์ชั่นชุบโฉมแล้ว
ยังมีบันทึกของเรือลำแรกของนอร์เวย์ที่ขึ้นไปเกือบถึงขั้วโลกเหนือด้วย แต่จะย้อนยุคไปนานมากๆ ชอบกัปตันเรือที่บันทึกไว้ว่า ข้อคิดที่ได้จากการเดินทางครั้งนี้คือ พ่อครัวมีความสำคัญมาก ถึงกะยกชื่อพ่อครัวมายกย่อง และเสื้อผ้าของคนอินุยย์ Inuii นั้นใส่แล้วอุ่นสบายกว่าเสื้อผ้าที่เค้าเตรียมไป หมาส่วนใหญ่ตายเพราะป่วย อาหารของหมาลากเลื่อนสำคัญมาก และควรมีการจัดการที่เหมาะสม เพราะหมากรีนแลนด์กินเพื่อนตัวเอง(ที่ตายแล้ว)ได้ แต่หมาอลาสก้าจะไม่ยอมกินเนื้อเพื่อนตัวเองเลย
ช่วงกลางวันแวะกินข้าวร้านป้าที่ดูแล้วท่าจะดี (ก็ดูดีแหละ) แต่พนง.ดันลืมออเดอร์ ปล่อยให้เรานั่งรอสัก 40 นาทีได้ เคืองจนไม่อยากพูดถึง (เสียเวลาแบบไปเปล่าๆ ปลี้ๆ) ใครไปแถวนั้นก็หากินในมิวเซียมแหละ ง่ายดี
อะๆๆ มาต่อกันที่ Viking museum
อยู่ไม่ไกลจากมิวเซียมทั้ง 2 อันข้างต้น เดินถึงได้ในเวลาไม่นาน อันนี้เป็นมิวเซียมเล็กๆ มีเรือไวกิ้งมาแสดง 2 ลำครึ่ง (อีกครึ่งคือไม่เป็นลำ เพราะมันผุพังไปมาก)
เพิ่งรู้จากมิวเซียมนี้เอง ว่าคนไวกิ้งจะฝังคนสำคัญของเผ่าไปพร้อมกับเรือปลดเกษียณ ดังนั้นเรือที่เอามาจัดแสดง คือเรือที่ขุดได้จากหลุมศพนั่นเอง (เป็นพันปี) แต่ถ้าไม่ถูกฝังไว้ มันคงผุพังไปหมดแล้ว เพราะทำจากไม้ทั้งนั้น เป็นมิวเซียมเล็กๆ นะ
เสร็จจากตรงนี้เราเดินกันไปสู่จุดหมายสุดท้ายของวันที่ Nordic Folk Museum
ที่นี่เป็นเอาท์ดอร์มิวเซียมที่สนุกเกินคาด เหมือน Skansen ของสวีเดนเกือบทุกอย่าง เริ่มจาก exhibition ที่จัดได้น่าสนใจประมาณนึงให้ข้อมูลกำลังดี ไม่เยอะไม่น้อยเกินไป เพราะเวลาไปเที่ยวแบบนี้เราก็ไม่อยากจะเสียเวลาอ่านอะไรมากมายนะ ขามันพลอยจะยุกยิกเดินไปทางนั้นทางนี้ที่เห็นว่าน่าสนใจกว่า
ด้านในทำเป็นหมู่บ้านที่จัดรวมกันเป็นเมือง ทำเป็นร้านรวงต่างๆ เช่นร้านยา ร้านขนมปัง (ซื้อได้จริงเลยร้อนๆ และอร่อยมาก) ร้านลูกกวาด (นี่ก็ซื้อได้จริง) ร้านเครื่องปั้น ธนาคาร มีการแสดงพื้นเมืองตามบ้านหลังเล็กๆ เป็นรอบๆ ด้วย แต่พวกเราทันไม่กี่อย่าง (เพราะร้านอาหารกลางวันยัยป้านั่น!) แต่อย่างน้อยก็ยังทันร้านเบเกอรี่ที่ปิ้งขนมปังด้วยเตาถ่านร้อนๆแล้วเอาเนยป้ายกิน หวานๆ เค็มๆ เนี่ย มันอรอ่ยดีนะ ชื่อว่า Lefse คล้ายๆ แพนเค้กที่จะแป้งๆ กว่าหน่อย ขนมนี้จะกินในเทศกาลพิเศษ เพราะสมัยก่อนถือว่าเป็นของลักเชอรี่
บ้านที่จัดแสดงในนี้ ส่วนใหญ่สามารถเปิดประตูเข้าไปดูด้านในได้ (ถ้าไม่ได้เขาก็ล็อกไว้แหละ) มีโบสถ์ไม้เก่าแก่ สวนสมุนไพร ฟาร์มไก่หมู กระต่าย เดินได้สนุกดี พวกเราก็เดินกันจนเกือบจะปิดนั่นแล
เสียดาย…ร้านขายของที่ระลึกที่นี่ สู้ที่ skansen ไม่ได้แบบขาดลอย! คือของไม่ตูมตามตื่นตาตื่นใจเท่า แต่ก็นะ ดีแล้วมิใช่รึ เก็บออมเงินไว้จ่ายค่าอาหารแพงเลือดสาดสิยัยเอ๋น้อย
มื้อเย็นวันนี้ เราแวะไปกินร้านที่โฮสต์แนะนำชื่อ Skur 33 เป็นอาหารอิตาเลียนตอนใต้ ริมท่าเรือที่ขึ้นกลับมาจากฝั่งมิวเซียมพอดีเลย ไม่ต้องเดินไกล และเมื่อเป็นอิตาเลียนตอนใต้ อาหารจึงเน้นซีฟู้ดเป็นหลัก บูสั่งซีฟู้ดทอดรวม พาสต้าแคลม กับปลาย่างตัวนึง ตบท้ายด้วย vanilla custard กับเบอร์รี่สด (เหมือนไทรเฟิลแหละ) ลงมติว่าเป็นร้านอาหารที่อร่อย บรรยากาศดี พนักงานโอเค
adaytrip diary 