เมลเบิร์นไดอารี่ 3 : ถนนเบเกอรี่

บล็อกนี้ก็อปปี้มาจากบล็อกเก่าที่เคยเขียนไว้ ข้อมูลและรูปอาจจะตกสมัยไปบ้าง ก็ขออภัยนะจ๊ะ : )

Acland street

เป็นถนนเส้นเล็กๆ น่ารักๆ ที่บนผนังมีกราฟิตีให้ดูเยอะ บนพื้นถนนก็มีกระเบื้องลายที่เห็นแล้วทำให้ยิ้ม และต้องก้มหน้าลงถ่ายรูปเสมอ มีร้านขายของดีไซน์เก๋ๆ บ้างประปราย มีร้านอาหาร+กาแฟน่านั่งบ้าง แต่ที่ “โดดเด่น” ของถนนเส้นนี้ ต้องเป็น “ร้านเค้กโบราณ” ที่มีให้เลือกมากมายหลายร้าน ไม่ชอบเค้กไม่เป็นไร แค่ไปเดินโฉบๆ เล่นๆ ก็สนุกแล้ว เพราะเค้กที่ตั้งโชว์หน้าร้านมีมากเป็นภูเขาเลากา จนอดนึกไม่ได้ว่า คนเค้าลุกขึ้นมาเบ้คกันตอนกี่โมงนะ?!

ถนนซอยด้านข้างร้าน Monarch Cake Shop

ตู้กระจกหน้าร้าน แค่ดูก็เพลินแล้ววว

กระเบื้องรูปถ้วยกาแฟ!

ร้านที่แนะนำก็คือ Monarch และ Acland Bakery เพราะเป็นร้านเก่า
หลังจากด้อมๆ มองๆ เราตัดสินใจเข้าร้าน Monarch
สั่ง Monarch’s famous chocolate kugelhoupf มา 1 ชิ้น (เป็นขนมของทางยุโรปเค้า ปกติมักเป็นก้อนใหญ่ๆ กลมๆ แล้วตัดขายเป็นชิ้นสามเหลี่ยมเหมือนเค้ก แต่ร้านนี้เค้าทำเป็นเหลี่ยมเหมือนบราวนี่)
เป็นเมนูเค้กที่ฮิตติดลมบนของร้านนี้เขาล่ะ
เจ้าบูมาแกล้มกับกาแฟ ส่วนเราแกล้มกับสปาร์คกิ้งวอเตอร์ ซึ่งเข้ากันมาก….ตรงไหน?!!
ผลที่ได้คือเค้กรสชาติธรรมดาติดหวานโคตรมาก เนื้อติดแห้งไม่ได้ชุ่มเนยแบบเค้กสมัยใหม่
เพราะเค้าเน้นไข่มากกว่า แต่บรรยากาศตอนกินสิสนุกกว่า เพราะร้านเค้าโบราณดี

ตกแต่งหน้าร้าน

กาแฟร้าน Monarch Cake shop

ขนมขึ้นชื่อเค้า มีขายแบบทั้งก้อนใหญ่ๆ และก้อนเล็กๆ แบบนี้

ในร้าน

จากถนน Acland เราเดินไป Prahran Market
ซึ่งจะต้องผ่าน Chapel St. อันเป็นถนนที่เราชอบมากกกกกกก
หากใครคิดจะมาเมลเบิร์นเพื่อหาซื้อของวินเทจ หรือของน่ารักๆ มือสองล่ะก็
ขอให้มาที่นี่! เพราะมีร้านเหมือน oxfarm, the salvation army ที่เอาของบริจาคมาขายราคาถูก
เราไปขุดๆ ค้นๆ ได้ดอยลี่น่ารักๆ ปักมือมาเป็นกำมือ
ส่วนใครอยากได้มากกว่านั้น ขอให้แวะไป “Chapel street Bazaar” อันยิ่งใหญ่
เพราะในนั้นเค้าจัดคอนเซปต์เหมือนบาร์ซาร์ คือมีร้านเล็กๆ
มากมาย ที่อัดแน่นด้วยของหลากหลายแตกต่าง เช่นมุมนึงขายกระดุม ผ้าผืนวินเทจ ด้านนึงขายพวกจักรยาน โคมไฟสังกะสี มองไปทางโน้นเห็นอุปกรณ์ห้องแลปเก่าเอามาโมดิฟายใหม่
ส่วนทางนี้เครื่องครัวเครื่องใช้วินเทจ อย่างที่ตีไข่ด้วยมือและภาชนะเอนาเมล
เซ็ตถ้วยกาแฟน่ารักก็มีให้เลือกเยอะ จานกระเบื้องลายดอกที่คนเอามาสุมๆ กันไว้ก็มาก ต้องสอดส่ายสายตาให้ดี

พอเข้าไปแล้ว ต้องคำนวณเลยว่า เอ…ตรูจะมีกระเป๋าใส่มันกลับไปไหม
ใครชอบทางนี้ล่ะก็ อาจเสียเวลาเป็นหลายชั่วโมงได้โดยไม่รู้ตัวเลย

Chapel Street Bazzar

Prahran Market

ตัวตลาดไม่ใหญ่มาก เทียบไม่ได้เลยกับ Queen Victoria Market เพราะอันนั้นเน้นให้นักท่องเที่ยวเข้าไปช็อปได้ด้วย แต่อันนี้เหมือนจะโลคัลกว่า เป็นตลาดที่พ่อค้าแม่ขาย ร้านอาหารต่างๆ มาช็อปของ
ในตลาดมีร้านกาแฟ Jasper มาขายเมล็ดกาแฟในตัวตลาดด้วย มุมนึงมีร้าน essentials ขายเครื่องครัว วัตถุดิบ หนังสือคุกบุ๊ค และอื่นๆ อีกมากมาย ที่เห็นแล้วน้ำลายสอ …
พวกเราแวะซื้อกาแฟ สตรอเบอรี่ แล้วก็สั่ง native oyster จากแผงอาหารทะเล มากิน 1 โหลในราคา 17 AUD แบบสดๆ…คุณบูปลาบปลื้มสุดๆ

พื้นตลาดเป็นลายดอกไม้ น่ารักอะไรจะปานนั้นเมืองเมลเบิร์นเนี่ย

แผงขายอาหารทะเลสด
พ่อค้าละแวกนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก

หมายถงนิสัยอ่ะนะคะ : )

oyster น้อยๆ ของเรา

Sichuan House

เป็นร้านที่ตามรอยลุง Bourdain ที่ไปตะลุยกินอาหารเสฉวนที่เมลเบิร์น
ชื่อร้าน ‘dainty Sichuan’ ซึ่งตอนนั้นลุงกินไปก็พร่ำชมไม่ขาดปาก
เจ้าบูเลยหมายมั่นปั้นมือว่า ถ้าได้ไปจะต้องแวะร้านอาหารเสฉวนนี้ให้ได้

แต่พอได้ไปจริง เกิดความสับสนขึ้นระหว่างร้าน Sichuan House และ Dainty Sichuan
ว่าอันไหนเป็นร้านที่เจ้าของเดิม เชฟเดิม …ทำกันแน่
แต่หลังจากเจ้าบูอ่านรีวิวประมาณหนึ่งตัน(คือเยอะอ่ะ)
ก็คิดว่าน่าจะเป็นร้าน Sichuan House นี้นะที่เจ้าของเดิมทำ
เราเลยไปกัน … และนี่คือการกินอาหารจีนมณฑลเสฉวนครั้งแรกของเรา ซึ่งพบว่าอร่อยว่ะ!
โดยเฉพาะที่เราสั่งมาพบว่าอร่อยหมด
ไก่ผัดพริกเสฉวน (28 AUD) แฮมผัดหน่อไม้ (21) และ Fish flavoured eggplant(18)
แต่ข้อเสียอย่างเดียวคือ … “จานโตมาก!!!!”
กินกันเกือบตายกว่าจะหมด มิหนำซ้ำตอนแรกเรากะว่า เออนะ อาหารจีนคงมันแน่ เราสั่งชาร้อนมาล้างคอดีกว่า แต่ปรากฎว่าอาหารเผ็ดร้อนสุดๆ กินชาแล้วก็ช่วยนะ แต่ตอนดื่มอ่ะโคตรทรมาน
สุดท้ายเลยสั่งน้ำเต้าหู้ตามโต๊ะข้างๆ ซึ่งช่วยลดระดับความเผ็ดได้พอควร
กลับบ้านพร้อมพุงกลมดิก … หมดวันแรกอย่างเป็นสุขและแซบลิ้น

หน้าร้าน