Chengdu: วัดเวนชู กระท่อมกวีตู้ฝู ถนนคนเดิน

 

วัดเวนชู

“วัดเวนชู”เป็นวัดเก่าแก่ สร้างสมัยราชวงศ์ซ่ง ก่อนคริสตศักราชราว 600 ปี เคยผ่านการไฟไหม้และบูรณะขึ้นใหม่จนบัดนี้สวยงาม ภายในมีเหมือนรร.สอนพระพุทธศาสนาสำหรับเด็กๆ มี tea house ด้านหน้าและร้านอาหารมังสวิรัติจำหน่ายด้วย ค่าเข้าราว 5 หยวน แต่เราเหมือนเดินดุ่มๆ เข้าไปผิดประตูเลยไม่มีการเก็บตัง (เลยตามเลย)

ส่วนตัวคิดว่า พอเดินเข้าไปในวัดแล้ว รู้สึกสงบแบบขลังขึ้นมาเจ๋ยเลยอะ อาจจะเพราะนักท่องเที่ยวไม่เยอะ เมื่อเทียบกับที่อื่นๆ ไม่มีคนล้งเล้งเลย! ทุกคนสงบปากคำมาก ไม่มีเด็กกรี๊ดเข้าหู จนแทบไม่อยากเชื่อว่าที่นี่คือเมืองจีนบอกเลย

ที่นี่เค้าใช้ช่อดอกไม้ (เหมือนช่อดอกไม้รับปริญญา) ในการถวายพระ ลักษณะวัดที่นี่จะเหมือนกันหมด คือไหว้แล้วเดินเลาะด้านข้าง เพื่อทะลุออกด้านหลังองค์พระ (แปลนคล้ายวังต้องห้าม) เพื่อเจอกับลานกว้างและตัวอารามต่อไปเรื่อยๆ (ตามความใหญ่เล็กของแต่ละแห่ง) ที่นี่เราเห็นเด็กๆ ใส่ชุดขาวมาเรียนพุทธศาสนากันด้วย ระหว่างทานข้าวเค้าจะไม่ให้มีการพูดจากัน ดังนั้นตอนเดินผ่านโรงอาหารนี่แบบว่า เงียบม๊ากก!

ถนนก่อนเดินเข้าวัด มีถนนขายของที่ระลึกแบบจริงจังปนขลังให้ดูตลอดทาง มีร้านขนมกรอบที่คนต่อคิวกันซื้อยาวเหยียดมาจนถึงถนน คนขนซื้อกลับบ้านกันคนละสองหอบใหญ่เต็มไม้เต็มมือ ใจก็แอบอยากลองซื้อมากิน แต่ก็ขี้เกียจสื่อสารเพราะขนมมันมีหลายแบบ

ทีอยู่ภาษาจีน 成都市青羊区文殊院街66号
ที่อยู่ภาษาอังกฤษ Qingyang District, Wenshu Road #66
เวลาเปิด-ปิด: 6:30am – 5:30pm

 

 

ถนนคนเดิน
Kuanxiangzi Alley

อย่างที่บอกว่า การมาเฉิงตูจะขาดอรรถรสไปอย่างมาก ถ้าไม่ได้มาเดินเล่นในถนนคนเดินสักแห่ง เมืองนี้เขามีถนนคนเดินให้เลือกหลายแห่ง แต่ที่คุณบูเลือกตรงนี้ให้ เพราะมันอยู่ค่อนข้างใกล้กับสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน มาสะดวก โผล่จากสถานีมาก็เจอทางเข้าเลย

ความสนุกของการเดิน ก็คือบรรยากาศ เพราะเค้าเปิดร้านกันในอาคารเก่าแก่ที่ได้รับการบูรณะ (มีอาคารใหม่ๆ แซมบ้างสลับกันไป)

ส่วนของร้านอาหาร จะมีแผงอาหารเสฉวนในถ้วยกระดาษ (ประเภทที่ราดซอสพริกซาบซ่านโปะด้านบน) โยเกิร์ต (คนจีนชอบกินโยเกิร์ตกันอย่างไม่น่าเชื่อ) ข้าวอบสับปะรดในลูกสับปะรดจิ๋ว เนื้อแล่บางๆ แช่น้ำพริกแดงซ่าน ให้เลือกรับทานกันตลอดเส้นทาง บางเจ้าก็มีโต๊ะให้นั่ง บางเจ้าก็ต้องเดินถือกินกันไป เลือกเอาตามความสะดวก แถวนี้มี Starbucks อยู่ร้านนึงด้วย ใครสะสมถ้วยแก้วชื่อเมืองก็มีขายนะ (แน่นอนว่าต้องเป็นลายแพนด้า) หรือใครขี้เกียจแบกตอนนี้ ก็ไปรอซื้อที่สนามบินได้ เค้ามีร้านอยู่ในเกตเลยค่า

อีกอย่างนึงที่แถวนี้ขึ้นชื่อ ก็คือ Sichuan Opera หรืองิ้วเสฉวน ที่มีลักษณะพิเศษคือตัวละครจะสลับใบหน้าให้แตกต่างเหมือนคนละคนได้ระหว่างแสดง บนถนนคนเดินเส้นนี้มีโรงงิ้วเล็กๆ เปิดแสดงคราวละไม่นานให้ดูหลายเจ้า เห็นเจ้านึงขายตั๋วราวๆ 40 RMB แต่เราไม่ได้เข้าไปดู เพราะรู้สึกวันนี้คนเยอะ เหนอะหนะคนจนเวียนหัวไปหมด รูปด้านล่างนี้คือนักแสดงออกมาต้อนคนดูให้เข้าไปข้างในโรงงิ้ว

วันที่เราไปเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์พอดี แม่เจ้า…คนเยอะหยั่งหนอน หันกล้องไปทางไหนก็เจอคน สุดท้ายเก็บกล้องใส่กระเป๋า เดินเล่นสบายๆ ได้รูปมาแค่นี้

 

 

Du Fu Thatched Cottage

อันว่ากวีตู้ฝูนั้น เดินทางหนีสงครามมาจากเมืองอื่น มาปักหลักสร้างกระท่อมน้อยกลางป่าอยู่ในมณฑลเสฉวนแห่งนี้ ท่านเริ่มเขียนบทกวีอันไพเราะให้แง่คิดจนเป็นที่โด่งดังเป็นที่รู้จักในวงกว้าง ภายหลังจึงตั้งโรงเรียนสอนขึ้นภายในบริเวณเดียวกันนั้นเอง จึงเป็นอาจารย์ที่มีลูกศิษย์ลูกหานับหน้าถือตามากที่สุดคนหนึ่งของจีน

ส่วนตัวแล้ว…เราชอบเดินเล่นในนี้มาก ถึงตอนแรกจะตกใจกับค่าเข้า 60 RMB / คน ซึ่งรู้สึกว่าสูงเอาการกับการเข้ามาดูบ้านกวี (แม้ท่านจะยิ่งใหญ่มากคนหนึ่ง) แต่เมื่อเข้ามาแล้วถึงเข้าใจ เพราะอาณาบริเวณบ้านกว้างขวางม๊าก ไม่พอแลนด์สเคปยังแจ่มหลายๆ สวนงดงามล้ำมาก มีบ่อน้ำ ลำธาร ต้นไม้ใหญ่รวมถึงกอไผ่ครึ้มให้ความร่มรื่นเกือบทุกหนแห่ง ตัวกระท่อมแต่ละหลังถูกบดบังด้วยพฤกษาเขียวขจีอย่างมีศิลปะ ทำให้มองไม่เห็นกันและกัน เหมือนฉันตั้งอยู่เพียงเดียวดายในป่ากว้าง ลองมโนดูนะ…มโนว่าถ้าเป็นอดีตจริง ที่นี่คงครึ้มกว่านี้อีกหลายเท่า เป็นป่าจริงๆ วิเวกวังเวง ช่างเหมาะกับการปล่อยให้สมองจินตนาการ เพื่อกลั่นกรองออกมาเป็นบทกวีอันไพเราะเพราะพริ้ง แถมให้แง่คิดเหลือเกิน …สงบนิ่งมาก

ตัวกระท่อมมีขนาดเล็กฮัมเบิลมาก ห้องนอนแค่วางเตียงกับโต๊ะเล็กๆ ตัวนึง ห้องครัวใหญ่จนน่าแปลกเพราะมีขนาด2 เท่าของห้องนอน และมีอุปกรณ์ต่างๆ พร้อมสรรพ เตาใหญ่มาก มีห้องเล็กๆ อีกห้องนึง นอกนั้นก็ไม่มีอะไร

ว่าแล้วเราก็ไปลูบเครารูปปั้นท่าน 1 หน หวังว่าจะเขียนงานดีๆ ออกมาได้บ้างไรบ้าง (คนพากันลูบจนเคราท่านเงาแว้บเชอ) ระหว่างทางก็อ้อนวอนท่านกวีที่ล่วงลับ ขอท่านดลบันดาลให้หนูพัฒนาทักษะการเขียนขึ้นมา ไม่ต้องเลิศเลอขนาดท่าน แค่เศษเสี้ยวของท่านก็ยังดี งึมงำๆๆๆ พร้อมกับถามตัวเองว่าถ้าเราถูกจับมาหย่อนในบ้านกลางป่าแบบนี้ จะมีสมาธิเขียนหนังสือ หรือสติจะแตกเพราะฟุ้งซ่านก่อนก็ไม่รู้

มุมนึงมีคนลุงคุณป้า มาล้อมวงเล่นไพ่กันชิลล์มาก เพราะอากาศดี ต้นไม้ร่มรื่น ครอบครัวเอย คู่รักเอย เพื่อนฝูงกลุ่มเล็ก กลุ่มใหญ่มาเดินเล่นกันจำนวนไม่น้อย แต่ก็ไม่ให้ความรู้สึกอึดอัดหรืออะไร ในนี้มีมุมขายโปสการ์ดจากเฉิงตูด้วย น่ารักๆ ทั้งนั้น แถมมีสแตมเปอร์ให้ปั๊มเล่น พร้อมตู้ปณ.ขนาดจิ๋วหย่อนส่งได้เลย ตอนเราไปเขียนๆ มีคนมามุงดูจำนวนมาก พวกเขาดูท่าทางตื่นเต้นเหมือนไม่รู้ว่าเรากำลังทำอะไร น่ารักกันดีอะ